Nie spodziewałam się, iż ten film z Saoirse Ronan aż tak mnie złamie. Płakałam od pierwszych minut

Choć film oparty jest na bestsellerowej powieści Alice Sebold, Jackson nie tworzy wiernej adaptacji. Zamiast surowego realizmu wybiera wizualną metaforę, w której niebo i ziemia spotykają się w jednym, bolesnym punkcie – tęsknocie za tym, co utracone. Efekt? Morze łez. Przynajmniej u mnie.

Niebiański świat widziany oczami dziecka

Susie (Saoirse Ronan) po śmierci nie odchodzi – pozostaje między dwoma wymiarami, w przestrzeni, która przypomina sen. Stamtąd obserwuje swoją rodzinę, próbując pogodzić się z tym, co ją spotkało. Jackson prowadzi tę historię z delikatnością, budując napięcie nie poprzez brutalność, ale przez emocjonalną ciszę i niewypowiedziane pytania. To film o utracie dzieciństwa i o tym, jak trudno odejść, gdy na ziemi wciąż toczy się życie, którego było się częścią. Reżyser znany z epickich wizji („Władca Pierścieni”) sięga tu po całkiem inny język – subtelny, symboliczny, a zarazem niezwykle sugestywny. Jego „niebo” jest pełne koloru, światła i ruchu, ale za tą urodą kryje się niepokój. Wizualne piękno kontrastuje z brutalnością rzeczywistości, tworząc emocjonalny dysonans – widz nie wie, czy ma się zachwycać, czy płakać. To właśnie ten dualizm sprawia, iż film działa tak silnie.

Opinie widzów: między zachwytem a rozczarowaniem

Opinie na temat „Nostalgii anioła” są mocno podzielone, ale jedno pozostaje wspólne – film Petera Jacksona budzi emocje. Widzowie doceniają jego wyjątkowy klimat i estetykę. „Film niesamowicie urzeka swoim pięknym klimatem w obliczu tragedii. Ujęcia są świetne” – napisał jeden z komentujących. Inny dodał: „Trudna, przykra historia opowiedziana jednak w sposób magiczny. Rewelacyjna Saoirse Ronan”. Pojawiają się też głosy podkreślające kunszt reżysera – „Jak zwykle Peter Jackson pokazał, kto tu jest reżyserem wspaniałym” – zauważył jeden z widzów, chwaląc dopracowaną stronę wizualną i atmosferę filmu. Nie zabrakło jednak również głosów krytycznych. Część komentujących zauważa, iż Jackson „pomieszał tu zbyt wiele gatunków – od dramatu po thriller, kryminał i fantasy”, a inni uznali, iż „bardziej spłycić tematu się nie da. Dziecko w głównej roli czytające banalne kwestie i bezsensowna wizja nieba oparta na ‘widoczkach’ i słabych efektach”. Mimo różnic w odbiorze większość zgadza się, iż to film, który nie przechodzi bez echa – choćby jeżeli nie wszyscy dali się porwać jego wizji, trudno odmówić mu emocjonalnej siły i niezwykłej formy.

Aktorstwo, które niesie emocje

Saoirse Ronan w roli Susie jest jednocześnie krucha i dojrzała. Jej spojrzenie, które obserwuje świat z dystansu, mówi więcej niż tysiąc słów. Wspierają ją znakomici aktorzy – Rachel Weisz i Mark Wahlberg tworzą wiarygodny obraz rodziców próbujących żyć dalej, a Stanley Tucci w roli oprawcy jest przerażająco realistyczny. Jego rola przyniosła mu nominację do Oscara i do dziś uchodzi za jedną z najbardziej niepokojących kreacji w historii kina.

Film jest dostępny w serwisach streamingowych.