Oddałam córce mieszkanie. Rok później wyrzuciła mnie z własnego domu

Drzwi trzasnęły z hukiem, a Krystyna stała na klatce schodowej z jedną walizką i płonącymi policzkami. "To nie jest już twój dom, mamo" - słowa córki, Kasi, wciąż dźwięczały jej w uszach, jak echo zdrady.

Jeszcze rok temu Krystyna, 62-letnia emerytka, oddała Kasi swoje dwupokojowe mieszkanie na warszawskim Mokotowie. Zrobiła to z miłości, z przekonania, iż córka, która właśnie rozstała się z mężem, potrzebuje nowego startu.

Teraz, stojąc przed zamkniętymi drzwiami własnego domu, Krystyna czuła, jakby ktoś wyrwał jej serce. Jak to możliwe, iż jej jedyna córka, dla której poświęciła wszystko, mogła ją tak potraktować?

Krystyna nigdy nie była typem matki, która narzeka. Po śmierci męża, gdy Kasia miała zaledwie pięć lat, wzięła na siebie cały ciężar wychowania. Pracowała jako nauczycielka, dorabiała korepetycjami, by zapewnić córce wszystko, czego potrzebowała.

Mieszkanie na Mokotowie, kupione jeszcze z mężem, było ich oazą - pełne wspomnień, zdjęć z wakacji i ciepła rodzinnych wieczorów. Gdy Kasia, już dorosła, wpadła w kłopoty - rozwód, długi, depresja - Krystyna nie wahała się ani chwili.

"Przepiszę ci mieszkanie" - powiedziała podczas jednej z rozmów przy herbacie. "Będziesz miała stabilność, a ja? Ja sobie poradzę." Kasia płakała, dziękowała, obiecywała, iż nigdy nie zapomni, co mama dla niej zrobiła. Krystyna wierzyła w każde słowo.

Pierwsze miesiące po przepisaniu mieszkania były pełne nadziei. Krystyna wprowadziła się do małego wynajętego pokoju na Pradze, przekonując siebie, iż to tymczasowe. Odwiedzała Kasię regularnie, przynosiła domowe pierogi, pomagała w sprzątaniu.

Córka wydawała się wdzięczna, choć z czasem zaczęła być coraz bardziej zajęta. "Mamo, może wpadniesz innym razem?" - mówiła, a Krystyna kiwała głową, tłumacząc sobie, iż Kasia potrzebuje przestrzeni. Ale coś się zmieniło. Telefon Kasi milczał coraz częściej, a wizyty matki spotykały się z coraz chłodniejszym przyjęciem.

Krystyna czuła, iż staje się intruzem we własnym domu, ale odpychała te myśli. "To moja córka" - powtarzała sobie. - "Ona mnie kocha."

Pewnego dnia, gdy Krystyna przyszła z torbą pełną zakupów, zastała w mieszkaniu obcego mężczyznę. "To Bartek, mój chłopak" - oznajmiła Kasia, unikając spojrzenia matki. Bartek, postawny mężczyzna z tatuażami na ramionach, ledwo skinął głową. Krystyna próbowała być miła, ale czuła, iż coś jest nie tak.

Rozmowa była sztywna, pełna niedopowiedzeń. Kasia zaczęła narzekać: "Mamo, ty ciągle przychodzisz bez zapowiedzi. To moje mieszkanie, moje życie." Krystyna zamarła. "Twoje mieszkanie?" - powtórzyła cicho, czując, jak ziemia usuwa jej się spod nóg. Przecież oddała je z miłości, nie po to, by zostać wypchniętą z życia córki.

Konflikt narastał powoli, ale nieubłaganie. Bartek coraz bardziej rządził się w mieszkaniu, a Kasia stawała się coraz bardziej obca. Krystyna próbowała rozmawiać, tłumaczyć, iż czuje się odrzucona, ale każda rozmowa kończyła się awanturą. "Nie wtrącaj się, mamo!" - krzyczała Kasia, a Krystyna wracała do swojego wynajętego pokoju z coraz cięższym sercem.

Myślała o wszystkich poświęceniach, o nocach spędzonych na szyciu sukienek dla Kasi, o wakacjach, na które odkładała każdy grosz. Czy to wszystko było na marne?

Pewnego wieczoru Krystyna postanowiła postawić sprawę jasno. Pojechała na Mokotów, gotowa porozmawiać z córką jak równy z równym. Chciała powiedzieć, iż potrzebuje szacunku, iż mieszkanie to nie tylko cztery ściany, ale ich wspólna historia. Nie spodziewała się, iż ten wieczór zmieni wszystko.

Gdy weszła do mieszkania, zastała Kasię i Bartka przy kolacji. Na stole stała butelka wina, a w powietrzu unosiła się atmosfera świętowania. "Co słychać, mamo?" - zapytała Kasia, ale w jej głosie nie było ciepła. Krystyna wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić o swoich uczuciach, o tym, jak bardzo boli ją dystans córki. Nie zdążyła dokończyć.

Bartek przerwał jej ostro: "To nie jest twój dom. My tu mieszkamy." Kasia milczała, patrząc w stół. Krystyna błagała ją wzrokiem, by coś powiedziała, by stanęła po jej stronie. Ale Kasia tylko szepnęła: "Mamo, może lepiej, jak pójdziesz."

Te słowa były jak nóż. Krystyna wyszła, zabierając tylko walizkę z rzeczami, które zostawiła w mieszkaniu na wszelki wypadek. Stała na klatce schodowej, czując, jak świat wokół niej się rozpada. Nie mogła uwierzyć, iż jej córka, jej jedyna rodzina, mogła ją tak potraktować. W głowie kłębiły się pytania: gdzie popełniła błąd? Czy miłość matki może być zbyt wielka? Czy oddając Kasi mieszkanie, dała jej zbyt wiele władzy?

Krystyna wróciła do swojego wynajmowanego pokoju na Pradze, ale sen nie przychodził. W środku nocy wyciągnęła stary album ze zdjęciami. Patrzyła na uśmiechniętą Kasię, małą dziewczynkę w warkoczykach, i płakała. Wiedziała, iż musi podjąć decyzję.

Nie mogła pozwolić, by ból ją zniszczył. Następnego dnia skontaktowała się z prawnikiem. Dowiedziała się, iż przepisanie mieszkania nie oznacza, iż straciła prawo do walki o swoje miejsce w życiu córki. Nie chodziło o odzyskanie mieszkania - chodziło o odzyskanie godności.

Spotkanie z Kasią, które odbyło się kilka tygodni później, było inne niż wszystkie poprzednie. Krystyna nie błagała, nie płakała. Powiedziała córce, iż ją kocha, ale nie pozwoli, by traktowano ją jak intruza.

"Oddałam ci mieszkanie, bo chciałam ci pomóc, ale nie oddałam ci swojego życia" - powiedziała spokojnie. Kasia, zaskoczona pewnością matki, milczała. Bartek, który zwykle dominował, tym razem nie odważył się odezwać. Krystyna nie oczekiwała przeprosin - chciała tylko, by córka zrozumiała, iż miłość to nie jednostronna ofiara.

Mijały miesiące. Krystyna znalazła pracę w małej księgarni, zaczęła odbudowywać swoje życie. Kasia czasem dzwoniła, próbowała rozmawiać, ale relacja między nimi nigdy nie wróciła do dawnej bliskości. Krystyna nauczyła się, iż miłość matki nie może być ślepa. Oddając córce mieszkanie, chciała jej szczęścia, ale zapomniała o swoim własnym.

Teraz, patrząc w lustro, widziała kobietę, która mimo bólu odzyskała siłę. Czy Kasia kiedyś zrozumie, co straciła? Czy można naprawić relację, która została tak głęboko zraniona? Krystyna nie znała odpowiedzi, ale wiedziała jedno - nigdy więcej nie pozwoli, by ktoś zamknął przed nią drzwi jej własnego życia. var adsinserter = adsinserter || {}; adsinserter.tags = ['fulladsnew'];