Szpital tętnił zwykłym porządkiem dnia. W poczekalni chorzy pochłonięci byli swoimi troskami jedni wertowali telefony, drudzy rozmawiali półgłosem, inni spoglądali w podłogę, licząc minuty do wizyty. Pielęgniarki przemknęły z pośpiechem, lekarze kolejno wywoływali pacjentów wszystko szło swoim trybem.
Nagle w sali zapadła dziwna cisza. Drzwi uchyliły się i wkroczyła staruszka. Miała na sobie wytarty płaszcz, zszarzały od lat, a w ręku zaciskała starą skórzaną torbę. Jej spojrzenie było spokojne, ale nosiło ślad głębokiego zmęczenia.
Obecni zaczęli się zerkać. Młodsze osoby szepnęły:
* Czy ona wie, gdzie jest?
* Może ma kłopoty z pamięcią?
* Czy ona w ogóle ma złotówki na opłatę?
Kobieta w milczeniu podeszła do krzesła w kącie i usiadła, jakby nikogo nie widząc. Nie wyglądała na zagubioną, tylko jak ktoś obcy w tym nowym, sterylnym świecie współczesnej medycyny.
Minęło z dziesięć minut, gdy nagle rozwarły się drzwi od bloku operacyjnego. Do sali pewnym krokiem wszedł chirurg znany w całym mieście doktor Marek Kowalski, którego nazwisko widniało na tablicy honorowej. Wiedzieli o nim wszyscy pacjenci, studenci, koledzy po fachu. Wyniosły, poważny, w zielonym odzieniu chirurgicznym, nie mówiąc słowa, podszedł prosto do staruszki.
Wybacz, iż kazałem czekać powiedział chirurg, z szacunkiem dotykając jej ramienia. Pilnie potrzebuję twojej rady. Pogubiłem się.
W sali zapadła martwa cisza. Szept ucichł. Ludzie nie pojmowali, co się dzieje. Ten człowiek, za którym zwykle biegali reporterzy, stał przed staruszką niemal z czcią.
Milczenie przerwał głos jednej z rejestratorek:
Czekajcie To przecież profesor Jadwiga Nowak, ta sama, co dwadzieścia lat temu kierowała chirurgią właśnie tu, w tym szpitalu
I wtedy wszystko się wyjaśniło.
Ona nie była zwykłą emerytowaną lekarką. Była legendą. Tą, która ratowała życie, gdy nie było jeszcze dzisiejszych maszyn ani chirurgicznych robotów.
A sławny lekarz, który przed nią stał, był jej uczniem. Wezwał ją, gdyż miał przypadek, w którym sam stracił pewność. Wiedział: tylko jej oko dostrzeże to, co ulatuje przed innymi.
Podniosła wzrok i cicho odrzekła:
No to chodźmy, spojrzymy razem.
I wszyscy, którzy przed chwilą szeptali i krytykowali, spuścili oczy.
