Wyrzuciwszy żonę, mężulek rechotał, iż przypadł jej tylko stary lodówka. Nie zdawał sobie sprawy, iż ścianka w nim jest podwójna!

Wyrzuciwszy żonę, mąż śmiał się, iż dostała tylko stary lodówkę. Nie domyślał się, iż jej ściana jest podwójna.
Gęsta, duszna cisza wypełniła mieszkanie, przesycone zapachem kadzidła i więdnących lilii. Marina siedziała na skraju kanapy, zgarbiona, jakby pod ciężarem niewidzialnego brzemienia. Czarna suknia przyklejała się do ciała, kłując przypominając o głównej przyczynie tej martwej ciszy: dziś pochowała babcię, Eirodę Anatoliewnę ostatnią bliską osobę na świecie.
Naprzeciw, w fotelu, rozsiadł się jej mąż, Andriej. Jego obecność wydawała się kpiną jutro mieli złożyć pozew o rozwód. Nie powiedział słowa współczucia, tylko milcząco obserwował ją, ledwie maskując irytację, jakby czekał, aż to nudne przedstawienie się skończy.
Marina wpatrywała się w wyblakły wzór dywanu, czując, jak ostatnie iskiery nadziei na pojednanie gasną, pozostawiając po sobie lodowatą pustkę.
No cóż, współczuję twojej straty w końcu przerwał milczenie Andriej, a w jego głosie brzmiała zjadliwa drwina. Teraz jesteś u nas zamożną osobą. Spadkobierczyni! Twoja babcia pewnie zostawiła majątek? A, tak, zapomniałem największy skarb: śmierdzący ZiŁ. Gratulacje, świetny interes.
Jego słowa wbiły się w serce ostrzejsze niż nóż. W pamięci przewinęły się kłótnie, krzyki, łzy. Babcia, kobieta o rzadkim imieniu Eiroda, od razu nie znosiła zięcia. To szuja, Marinko mówiła surowo. Pusty jak bęben. Uważaj oskubie cię i porzuci. Andriej tylko krzywił się, nazywając ją starą wiedźmą. Ile razy Marina była między młotem a kowadłem, próbując łagodzić konflikty, ile łez wylała, wierząc, iż da się naprawić. Teraz zrozumiała: babcia od początku widziała prawdę.
A propos twojej świetlanej przyszłości kontynuował Andriej, rozkoszując się okrucieństwem. Wstał, poprawił drogi garnitur. Jutro nie musisz przychodzić do pracy. Już cię zwolniłem. Zarządzenie podpisano dziś rano. Więc, droga, choćby twój ZiŁ niedługo będzie luksusem. Będziesz żebrać na śmietnikach, wspominając mnie z wdzięcznością.
To był koniec. Nie tylko rozwód koniec życia, które budowała wokół niego. Ostatnia nadzieja, iż okazałby odrobinę człowieczeństwa, umarła. Zamiast niej w sercu rodziła się czysta, lodowata nienawiść.
Marina podniosła na niego puste oczy, nie mówiąc słowa. Po co? Wszystko zostało powiedziane. W milczeniu wstała, przeszła do sypialni, wzięła wcześniej spakowaną torbę. Nie zareagowała na jego drwiny i śmiech. Ściskając w dłoni klucz do starego mieszkania, dawno zapomnianego, wyszła, nie oglądając się za siebie.
Ulica powitała ją zimnym wieczornym wiatrem. Marina zatrzymała się pod przygaszoną latarnią, stawiając na asfalt dwie ciężkie torby. Przed nią wznosiła się szara dziewięciopiętrowka dom jej dzieciństwa i młodości, gdzie niegdyś mieszkali rodzice.
Nie była tu od lat. Po wypadku samochodowym, w którym zginęli jej matka i ojciec, babcia sprzedała swoje mieszkanie i przeprowadziła się tutaj, by wychować wnuczkę. Te ściany kryły zbyt wiele bólu, i wychodząc za Andrieja, Marina unikała tego miejsca, spotykając się z babcią gdziekolwiek indziej.
Teraz to było jedyne schronienie. Z goryczą wspomniała Eirodę Anatoliewnę jedyną podporę, matkę, ojca, przyjaciółkę. A ona sama w ostatnich latach tak rzadko przychodziła, pochłonięta pracą w firmie męża i próbami ratowania związku, który od dawna się rozpadał. Przenikliwe poczucie winy ścisnęło serce. Łzy, powstrzymywane cały dzień, popłynęły strumieniem. Stała, drżąc od cichego szlochu, mała i zagubiona w ogromnym, obojęcym mieście.
Ciociu, pomóc? odezwał się obok cienki, lekko zachrypnięty głos. Marina drgnęła. Przed nią stał chłopiec, może dziesięcioletni, w za dużej kurtce i zniszczonych adidasach. Mimo brudu na policzkach, jego wzrok był jasny, niemal dorosły. Skinął na torby: Ciężkie, co?
Marina gwałtownie otarła łzy. Jego bezpośredniość i praktyczność zaskoczyły ją.
Nie, dam radę zaczęła, ale głos się załamał.
Chłopiec wpatrywał się w nią uważnie.
A czego płaczesz? spytał nie z dziecięcą ciekawością, ale z dorosłą powagą. Szczęśliwi ludzie nie stoją na ulicy z walizkami i nie szlochają.
Te proste słowa sprawiły, iż Marina spojrzała na niego inaczej. W jego oczach nie było litości ani drwiny tylko zrozumienie.
Jestem Sierioża przedstawił się.
Marina westchnęła, czując, jak napięcie słabnie. Dobrze, Sierioża. Pomóż.
Skinęła na jedną z toreb. Chłopiec cmoknął, podniósł ją, i razem, jak sojusznicy w nieszczęściu, weszli do ciemnej, cuchnącej wilgocią i kocim moczem klatki schodowej.
Drzwi do mieszkania zaskrzypiały, wpuszczając ich w ciszę i kurz. Wszystko było przykryte białymi prześcieradłami, zasłony szczelnie zaciągnięte, tylko słabe światło ulicy ukazywało wirujące pyłki. Pachniało starymi książkami i czymś głęboko smutnym zapachem opuszczonego domu. Sierioża postawił torbę, rozejrzał się jak doświadczony sprzątacz i wydał werdykt:
No, tu jest roboty Tydzień, jeżeli we dwójkę.
Marina słabo się uśmiechnęła. Jego praktyczność wniosła odrobinę życia w tę ciężką atmosferę. Patrzyła na niego: chudy, mały, ale z tak poważną twarzą. Wiedziała po pomocy znów wyjdzie na ulicę, w chłód i niebezpieczeństwo.
Posłuchaj, Sierioża powiedziała stanowczo. Już późno. Zostań tu na noc. Na dworze zimno.
Chłopiec zdziwionym wzrokiem spojrzał na nią. Na moment pojawiło się niedowierzanie ale potem tylko skinął głową.
Wieczorem, po skromnej kolacji chleb, ser, kupione w pobliskim sklepie siedzieli w kuchni. Umyty i rozgrzany, SOtworzyła ramiona, a on przytulił się mocno, i w tej chwili zrozumieli, iż prawdziwe bogactwo nigdy nie leżało w starym lodówce, ale w tym, co znaleźli w sobie nawzajem.