Powoli budząc się, Agnieszka Szymańska poczuła przeszywający ból głowy, który nie ustępował, gdy głębokie zmęczenie całkowicie ją spowijało. Dzieci, zwykle hałaśliwe i rozbrykane, zamknęły drzwi po cichu, jakby usiłowały przejść niezauważone. Leżąc na łokciach, obserwowała przez okno, jak Mariusz i Marzena gwałtownie wchodzą w głąb lasu mazurskiego. Gdy nurkowali wśród drzew, w jej piersi zaczęła narastać przytłaczająca groza.
— Marzenko! Mariuszu! Nie odchodźcie! — próbowała zawołać, ale jej głos był ledwie słyszalnym szepem.
Bez odpowiedzi postacie zniknęły w gęstym listowiu, a wieczorna cisza zdawała się pochłaniać wszelki ślad ich obecności. Łzy trysnęły z jej oczu, spływając po zmarszczonych policzkach niczym niezmordowana rzeka.
Jak doszło do tego położenia? Jak pozwoliła, by własny syn ją zdradził? Te pytania nieubłaganie odbijały się w jej umyśle, gdy ogarniały ją ciemności owej chwili. Zamknęła oczy na chwilę, by z ciężkim trudem złapać oddech, ale gdy je otworzyła ponownie, żadna odpowiedź nie przyniosła ukojenia.
Całe jej życie znaczone było nieustannymi przeszkodami. Mariusz, jej syn, zawsze był niespokojny, zmienny i szukał czegoś nieosiągalnego. Po latach podróżowania i zmieniania dorywczych prac, wrócił do domu z żoną, Marzeną. ale zamiast dorobku, przywiózł jedynie puste obietnice i nadzieję, która prędko rozwiała się jak dym.
Od chwili narodzin Wojtusia, jej wnuka, który mieszkał z nią, był on jej największą radością, głęboką przyczyną, która karmiła jej duszę. W trudnych warunkach poświęcała mu całkowitą miłość i pracowała bez wytchnienia, skrzętnie chowając każdy złoty grosz. Wraz ze zmarłym mężem zbudowali dom, marząc o lepszej przyszłości dla rodziny.
Lecz pewnego dnia, ten spokój prysnął, gdy Mariusz odkrył sumę, jaką matka uzbierała przez lata. Jego zachowanie zmieniło się diametralnie: wzbudziła się w nim żarłoczna chciwość, domagał się pieniędzy na „inwestycje”, całkowicie ignorując naukę o trudzie i pracy, którą odebrał od niej.
— Musisz mi dać te pieniądze! — nalegał Mariusz, podczas gdy Agnieszka Szymańska, wyczerpana ciągłymi żądaniami, odmawiała stanowczo.
„To, co zaczęło się jako rozmowa o pieniądzach, prędko przerodziło się w konflikt pełen urazy i oskarżeń.”
Rozmowa skończyła się ostrą kłótnią. Gniew Mariusza narastał, jego słowa stawały się raniące, nazwał matkę egoistką i sknerą. ale w gruncie rzeczy, jego prawdziwym pragnieniem nie były tylko pieniądze, ale ustanowienie swej władzy i kontroli nad nią i jej życiem.
Gdy Wojtuś wrócił ze szkoły i zorientował się w sprzeczce, interweniował z mocą, wypędzając ojca z pokoju i uspokajając babcię herbatką z mięty. Chociaż Agnieszka Szymańska okazała słaby uśmiech, w głębi duszy wiedziała, iż kilka już może poradzić. Wojtuś miał wyjechać na studia do Krakowa, obiecując powrót po ich skończeniu.
Z biegiem dni, pomimo ciągłych telefonów od Wojtusia, Agnieszka odczuła, iż coś wokół niej uległo zmianie. Zabrakło jej już siły, by dalej stawiać temu czoła. Jej własny syn, Mariusz, zdradził ją, powodowany chciwością.
Teraz, w chłodnej ciemności głębokiego lasu i skrępowana, ogarniało ją poważne przeczucie. Jak doszło do takiego stanu? Dla pieniędzy? Przez lata dawała wszystko dla rodziny, ale na końcu została zdradzona przez tego, którego kochała nad życie.
Opowieść Agnieszki Szymańskiej odzwierciedla głęboki ból, jaki może wywołać chciwość i zdrada w rodzinie. Pomimo poświęceń i ofiarowanej miłości, żądza władzy i niepohamowana ambicja bliskiej osoby mogą zniszczyć zaufanie i wspólnotę. Ten przykład przypomina o znaczeniu szacunku i uczciwości, wartości nieodzownych dla zachowania rodzinnych więzi przez wszystkie lata.
