Marcin Wilk: „Jedyna. Biografia Karoliny Lanckorońskiej” (fragment)

Kiedy w 1916 roku Karla kończyła osiemnaście lat, wojna wciąż trwała i nikt nie wiedział, jak się skończy, pojawiały się za to odważne postulaty. W czwartym numerze wydawanego w Wiedniu dwutygodnika dla młodzieży „Świt” na pierwszej stronie wydrukowano apel O najbliższym zadaniu młodzieży polskiej. Pisano w nim o bieżącej sytuacji politycznej i walce o niepodległość. Zwracano też uwagę, iż już niedługo potrzeba będzie krajowi sił ludzi inteligentnych. Apel kończył się następującym akapitem: „Nie tracić czasu! Niechżeż hasłem naszem będzie dziś słynne »carpe diem« – ale jak najszlachetniej pojęte. Niebezpieczeństwo dla kraju wielkie – czasu mało – musimy więc sobie powiedzieć wszyscy »nie tracić czasu« i zaraz wziąć się musimy do pracy”.